Dirk Lamote

°3-09-1959
Kruidenstraat 10 – 8400 Oostende
059/50 86 34 – 0478/25 39 98

“Dirk Lamotte is gevat en spiritueel in zijn titels en origineel in de opbouw van zijn sculpturen die bestaan uit een stenen of eikenhouten vorm waarin gekerfd en gesneden werd en waarin het gepolijste de tegenhanger is van de ruwe huid, de blessure, de afgebroken open wonde, het non finito.

‘Steen en balk om aan te raken’, ‘steen om verwonderd naar te kijken’ zijn enkele van zijn titels.

Zij verraden een intense dialoog tussen de kunstenaar en zijn materiaal.

Hij voegt vormen aan elkaar, hij vouwt ze open, breekt ze uiteen en bekleedt ze met kalk of eindjes touw. Zo ontstaan spanningen, beleeft de oorspronkelijke vorm een gedaantenverwisseling en wordt het harde van de donkere materie opgevangen door het meer lumineuze van de bijkomende elementen.

Het geometrische domineert, bijwijlen ontstaat een architecturale sfeer, een enkele keer groeit een golvende beweging. De kunstenaar heeft op een domein waar zo vaak geëxperimenteerd werd en gezocht naar een vormentaal toch een eigen dimensie en taal weten te ontwikkelen.” (Hugo Brutin)

Hij volgde beeldhouwen aan de Kunstacademie in Oostende.

Materie krijgt het vermoeden van een verhaal.

In zijn recente reeks ‘recipiënten” onderzoekt Dirk Lamote de mogelijkheden van “bevattings- en herinneringsvormen”. Hij construeert kommen, kano’s, helmen uit marmer en blauwe hardsteen. Ijzeren met mousse beklede vormen. Deze sculpturen zijn recipiënten van herinneringen. Recipiënten om te scheppen, te realiseren en in het eigen licht te brengen.

Individuele en groepstentoonstellingen in Antwerpen, Gent, Oostende, Watou, Heverlee, Duinkerke, Loker, Mol, Torhout, Blankenberge, Ichtegem, Merendree, Eernegem, Nieuwpoort, De Panne, Poperinge, Middelkerke, Harelbeke, Gistel, Bredene, Diksmuide.

Binnen de verschillende vormen die kunst kan hebben, lijken twee vormen hem het interessants. Kunst als commentaar op de actualiteit en kunst die peilt naar betekenissen.
Intuïtief voelt hij zich verwant met de tweede vorm. Persoonlijke beschouwingen en de tijdloze zijnsvragen.

Die ontologische benadering van kunst is enerzijds problematisch wegens zijn moeilijk te materialiseren karakter, anderzijds is het boeiend omdat het de belofte inhoudt het onzegbare te kunnen vatten en zo de illusie te koesteren om te begrijpen.
Het kan de bedoeling niet zijn dat onzegbare te zeggen, immers de explicitering laat lang gekoesterde gevoelen en overtuigingen verdampen.
Kunst biedt hier een alternatief, het toont en maakt het onzegbare aanwezig maar laat het mysterie van het onzegbare bestaan.
Kunst heeft de potentie het mysterie van het onzegbare te koesteren in de zoektocht het zijn te begrijpen.

The escape is een figuur die wil wegvliegen, ontsnappen uit de veelheid van indrukken, verwachtingen, sociale codes, ratrace.

The tought is een figuur met dezelfde betrachtingen, maar zijn ontsnapping realiseert door zijn denken.
Beiden creëren een werkelijkheid. Een contemplatieve ruimte, een oase.